سیّد عبّاس معروفی
(۲۷ اردیبهشت ۱۳۳۶ – ۱۰ شهریور ۱۴۰۱)رمان نویس ،نمایشنامه نویس ،شاعر ،ناشر و روزنامه نگار ایرانی بود. او فعالیت ادبی را باهوشنگ گلشیری ومحمد علی سپانلو آغاز کرد و در دههٔ شصت با چاپ رمان سمفونی مردگان در عرصهٔ ادبیا ایران به شهرت رسید.
معروفی به‌خاطر موضع‌گیری علیه حکومت ایران بارها بازجویی شد و تا پای اعدام رفت و سرانجام تحت فشار سیاسی از ایران خارج شد و به آلمان رفت. آثار عباس معروفی به زبان‌های عربی، انگلیسی وفرانسوی منتشر شده‌اند.
آغاز زندگی
عباس معروفی در سال ۱۳۳۶ در تهران (بازارچه نایب‌السلطنه) در خانواده‌ای بازاری و سنتی زاده شد. خانواده عباس می‌خواستند دیدگاه سنتی خود را به وی بقبولانند اما او راه دیگری را برگزید. عباس معروفی نخستین‌بار در چهارده سالگی با رونویسی داستان‌هایآنتون جخوف نویسندگی را تمرین کرد. نخستین آموزگار او در نویسندگی محمد محمد علی بود. به واسطه آشنایی با محمد محمدعلی بامحمد علی سپانلو و از آن طریق باهوشنگ گلشیری آشنا شد.
او دیپلم ریاضی و فیزیک را از دبیرستان مروی گرفته و فارغ‌التحصیل دانشگا های هر زیبایی دانشاه تهران در رشته ادبیات دراماتیک است. عباس معروفی حدود یازده سال معلم ادبیات در دبیرستان‌های هدف و خوارزمی تهران بوده‌است. خانواده عباس معروفی اهل سنگسر بودند.
نخستین کتاب‌ها
نخستینمجموعه داستان او با نام روبروی آفتاب در سال ۱۳۵۹ در تهران منتشر شد. پیش و پس از آن نیز داستانهای او در برخی مطبوعات به چاپ می‌رسید اما با انتشار سمفونی مردگان بود که نامش به عنوان نویسنده تثبیت شد.
در تابستان ۱۳۶۰ ساختمان کانون نویسندگان ایران توسط دادستانی انقلاب پلمب شد. عباس معروفی زیر نظر هیئت دبیران کانون(احمد شاملو ،هوشنگ گلشیری ، باقر پرهام،محمد ممد علی ، و محمد مختاری ) با شکستن پلمب، اسناد کانون را به جای امن رساند تا جان اعضای کانون محفوظ بماند.